03: Z tej strony

***

     Spotkanie przebiegło dość szybko i w dobrej atmosferze. Poznałam nowe osoby, które zajmują podobne stanowisko jak ja - dyrektor. Tak właśnie, ta cała zebrana dzisiaj grupa to kadra dyrektorska, a jej przewodniczącym i prezesem całej firmy jest Leon Verdas. Przystojny, pewny siebie, rozgadany młody mężczyzna. Uśmiech z jego twarzy nigdy nie schodzi i zaraża tym innych. Nie może usiedzieć w miejscu. Właśnie tyle o nim wiem. Dyskretnie obserwowałam go podczas zebrania. Uwielbiam takie typy ludzi, ale nie mogę teraz tak o nim mówić. Znam go ledwie godzinę.

     - Panno Violetto. - usłyszałam lekko zachrypnięty głos za moimi plecami, gdy wychodziłam z sali konferencyjnej. Odwróciłam się w tą stronę i uśmiechnęłam się ciepło. - Czy mogła by Pani zajrzeć do mojego gabinetu za jakieś dziesięć minut? - zapytał podnosząc głowę z nad laptopa, który stał na wielkim stole. Jezu, jakie on ma wspaniałe ciało - pomyślałam uśmiechając się cwaniacko.
     Gdy zorientowałam się, że podnosi brew do góry w celu niemego popędzenia do odpowiedzi - ocknęłam się i odsłoniłam swoje perliste ząbki.
     - Oczywiście, Proszę Pana. - rzuciłam słodko i odwróciłam się by wyjść, gdy znowu usłyszałam jego głos. - Schody po lewej przed recepcją. - zawołał za mną, a ja tylko pokiwałam głową.
     Pewnie chodzi mu o te majestatyczne schody, które tak bardzo zaparły mi dech w piersi. No nie, a widziałaś jeszcze jakieś schody - krzyknęłam z sarkazmem na siebie w myślach.
     Od razu skierowałam się s stronę recepcji i tam zasiadłam na skórzanej kanapie. Był to nawet duży kącik zwany poczekalnią z dwiema sofami jasnego koloru, stołkiem kawowym, kilkoma roślinami i dużą ścianą ze szkła, która odpowiadała jako okno.
     Nagle usłyszałam dość głośne rozmowy i kroki wielu osób .Przechodziła tam kadra z sekretarką.
     - O Pani Violetto, szukałam Pani. Idziemy, pokażę wasze miejsce pracy. - uśmiechnęła się ciemnowłosa kobieta. Za nią stała grupa mężczyzn ubranych w eleganckie garnitury i jednak kobieta, która starała się zwrócić na siebie każdego obecnego uwagę.
     Udaje jej się to, ale każdy patrzy na nią z lekką pogarda i znudzeniem. Nie wygląda na poważną osobę, jaką musi pełnić dyrektor. Cyba nie polubię Sabriny.
     Kiedy otwierałam usta by coś powiedzieć, mój szef mnie wyprzedził.
     - Możesz iść Mario, teraz chcę porozmawiać z Panną Castillo. - prezes pojawił się na schodach i wyciągnął lekko rękę w moją stronę.
     Uśmiechnęłam się szeroko, podniosłam się z sofy i szybkim krokiem ruszyłem w stronę mężczyzny. Kątem oka spostrzegłam, że Sabrina nie jest zachwycona tym, że to ja będę sam na sam z Verdsaem.
     - Co to ma znaczyć?! - warknęła cicho, gdy przechodziłam koło niej. Zignorowałam jej słowa i weszłam na schody nie oglądając się za siebie. Na schodach mężczyzna przepuścił mnie przodem, a ja mu odpowiedziałam lekkim uśmiechem. Verdas położył mi rękę na plecach i poprowadził do gabinetu. Na szczycie schodów był dość krótki korytarzyk w ciemnymi drzwiami na końcu. Jak przystało mężczyzna otworzył przede mną drzwi i zachęcił ruchem ręki bym weszła pierwsza. Bez zastanowienia przekroczyłam próg i na widok tego pomieszczenia zaparło mi dech w piersiach.
     Podłoga została zrobiona z bardzo ciemnego, szorstkiego drewna, ściany były jasne, a przy nich podstawione były ciemne meble na książki, jakieś segregatory, barek z napojami. Nieopodal ich była biała skórzana kanapa i 2 tego samego stylu fotele i ciemny stolik do kawy. Przednia i boczna ściana była zrobiona z szkła, a za nim biegł przepiękny widok na miasto. Przede mną stało ciemne biurko i biały obracany fotel.
      Byłam tak zafascynowana widokiem, że aż zapomniałam, że mam towarzystwo. Szatyn przeszedł koło mnie i podszedł do barku.
     - Chcesz się czegoś napić? - zapytał lekko odwracając głowę i słodko się uśmiechając. Przytaknęłam, choć nie wiem dlaczego to zrobiłam. Jestem w pracy, ale może jeżeli to właśnie szef mi proponuje to nic się nie stanie.
     - Proszę. - powiedział podając mi szklaneczkę z ciemnym alkoholem. W odpowiedzi posłałam mu szeroki uśmiech. - Może usiądźmy. - wskazał ręką na kanapę. Kiwnęłam głową i usiadłam na mienkiej sofie. Nagle zauważyłam, że mężczyzna nie ma w ręku nic do picia.
     - Nie pijesz?  zdziwiłam się patrząc na niego i od razu upijając łyk mocnego trunku. Od razu zmarszczyłam czoło i potrząsnęłam głową. Verdas widząc mnie cicho się zaśmiał i pokręcił lekko głową
     - Prowadzę. - rzucił spokojnie. Pokiwałam głową.
     - A więc. Po co tu jestem? - zapytałam lekko kołysząc płyn w kryształowej szklance.
     - Bardzo mi się spodobałaś. - powiedział prosto z mostu.  Zaśmiałam się głośno i znowu upiłam łyk drinka.
     - W tej sprawie lepiej niech pan się zwróci do Sabriny. - mruknęłam nie patrząc na niego.. Usłyszałam westchnięcie.
     - Pani Violetto, nie o to mi chodzi. Mówię o pani zawzięciu do pracy. - powiedział lekko uśmiechnięty i pochylony o drobinę do przodu. Zesztywniałam i poczułam, że moje policzki palą. Na tą moją reakcję szatyn zaśmiała się.
     - Przepraszam. - burknęłam.
     - Nic się nie stało, ale uprzedzam, że i z tej strony pani mi się spodobała.

          

O Jezu. :/ Nie była mnie więcej niż miesiąc. Wybaczcie. Po prostu czasami tak mam, że nie chce mi się pisać. Mam nadzieję, że jeszcze ode mnie nie odeszliście :D

Co by tu więcej napisać. Naprawdę nie wiem...

Dziękuję za komy pod OS'em. Nie mam pojęcia jak go zakończyć, ale coś się na pewno wymyśli :)

Okej z mojej strony to chyba tyle

Pozdrawiam

     Lucy